به لجن کشیدن اراضی زراعی - بزرگترین تخریب زیست محیطی

حداقل از 2002، یعنی سال انتشار مقالۀ «ریسک عناصر بیماری زا در کشاورزی با لجن فاضلاب» به قلم آقای دیوید لوئیس، یکی از پژوهشگران سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا («ای پی اِی»)، خطرات سهمگین ناشی از لجن شبکه های فاضلاب برای بهداشت محیط و سلامت مردم کاملا شناخته شده بوده است. امروزه، استفاده از لجن فاضلاب در تولید محصولات کشاورزی در ایران، غالباً با نام مبهمِ «بیوسالید» و به بهانۀ گمراه کنندۀ تولید محصولات ارگانیک (غیرشیمیایی)، امری جایز به شمار می آید. چرا با وجود اطلاعات مستند موجود در مورد خطرات ناشی از این سیستم ناکارآمد در دیگر کشورها، مسئولین در کشور ما در دو دهۀ اخیر، با غفلت از ضرورت انجام پژوهش مستقل، نه تنها به دام این فریب بیماری زا افتاده اند، بلکه ضمن شتاب در احداث شبکه های فاضلاب شهری و روستایی، از کار غیر علمی خود به عنوان تلاشی برای پیشرفت کشور سخن به میان آورده اند؟ ما در این مدت شاهد بوده ایم که به واسطۀ این غفلت بزرگ و در رویارویی با مقادیر رو به فزونیِ لجن فاضلاب در شهرهای کوچک و بزرگ کشور، به ناچار، محکوم به تکرار اشتباه دیگر کشورها در دفع پسماندِ بیماری زای لجن فاضلاب در اراضی زراعی شده و خود را در معرض احتمال انتقال آلودگی های آن به چرخۀ غذایی انسان و دام قرار داده ایم. ما ایرانیان چگونه به دام چنین فریب بزرگی افتادیم و چرا بر ادامۀ کار غلط خود پافشاری می کنیم؟ پاسخ به این سؤال را می توان در توهمِ شکاف اطلاعاتی جست. بیشتر بخوانید ادا

آسیب شناسی شکاف اطلاعاتی در جوامع

خدمتی از سایت اطلاع رسانی: ا

در خدمت اصلاح الگوی مصرف

پست الکترونیکی:ا

esfandiarabbassi at gmail.com

تلفن:ا

086 4325 5251